از نام خلیج فارس تا نان خلیج فارس

روز ملی خلیج فارس فرصت مغتنمی است که علاوه بر «نام» خلیج فارس، سخن از «نان» خلیج فارس نیز بگوییم.

در این که نام آبراهه پرشکوه جنوب ایران، در درازای تاریخ «خلیج فارس» بوده است و هست و خواهد بود، تردیدی نیست و کسانی که عمر ملک شان از عمر چنارهای خیابان ولی عصر(عج) تهران نیز کمتر است، نه حق دارند و نه می توانند نام های جعلی و دلخواسته خود را بر تاریخ و جغرافیا تحمیل کنند.

از این رو، به عنوان یک «ایرانی»، روز ملی خلیج فارس را به همه ایرانیان تبریک می گویم و با اغتنام از این فرصت نکاتی را متذکر می شوم:

1. حراست از نام تاریخی خلیج فارس، وظیفه فرد فرد ما ایرانیان است. این، پاسداشت تنها یک نام نیست، بلکه نگاهبانی از تاریخ، تمدن، فرهنگ و هویت جمعی همه ماست.

2. همان طور که مدام بر «نام» خلیج فارس تأکید می کنیم، باید در اندیشه «نان» خلیج فارس نیز باشیم؛ این که این آبراهه خلیج فارس نامیده شود برای ما مهم است اما در این میان، کسی عملاً از آن منتفع است که بتواند از خلیج استراتژیک فارس، کسب ثروت و قدرت کند.

این که تنها به نام خلیج فارس دل خوش کرده، ولی نان آن را به دیگران واگذار کنیم، دردی از ما دوا نمی کند.

ساکنان شمال خلیج فارس، در طول تاریخ تمتع بیشتری نسبت به حاشیه نشینان جنوبی آن داشته اند و این معادله، در دهه های اخیر به دلایل متعددی که همگان بر آن واقف اند، به هم خورده است.

اینک وقت آن رسیده است که با بهره گیری از ظرفیت سیاست خارجی، سرمایه گذاری در بنادر و جزایر خلیج فارس و احیای بنادر فراموش شده، توسعه صنایع و خدمات دریایی، بسترسازی برای جذب سرمایه های داخلی و خارجی در خلیج فارس، توسعه خطوط کشتیرانی، گسترش توریسم و ... ، شکوه سواحل شمالی خلیج فارس را احیا کنیم.

به عنوان مثال، احداث پل قشم به سرزمین اصلی و اسکه تجاری مرتبط با آن که بتواند کشتی های بسیار بزرگ را پذیرش کند، این امکان را به ما خواهد داد که کالاهای خریداری شده توسط ایران را مستقیماً در قشم تخیله کنیم و نیازی به این نباشد که کشتی های با حجم بالا، در بنادر امارات پهلو بگیرند و سپس با هزینه بیشتری، کالاهایمان در آنجا تخلیه و در کشتی های کوچک بارگیری و خرد خرد، به سمت ایران بیایند.

متأسفانه این پروژه که می تواند حضور تجاری ایران در خلیج فارس را متحول کند، چندین دهه است که متوقف مانده، حال آن که اگر اجرا می شد، تنها از رهگذر ارائه خدمات دریایی، مانند سوخت، تغذیه، تعمیر و ... به کشتی های خارجی، تا کنون هزینه های ساخت آن جبران شده بود.

به عنوان مثال خرمشهر که با گذشت بیش از دو دهه از پایان جنگ، هنوز زخم های فراوانی از نابرخورداری را بر پیکر خود دارد، در حسرت رونق دوباره این بندر قدیمی و ارتقای سطح زندگی و برخورداری ساکنان آن خطه از ایران عزیز است.

یا مثلاً زمانی مطرح شد که می خواهند ابوموسی را منطقه توریستی کنند که وعده زیبایی بود ولی این هم محقق نشد. کسانی که به این جزیره رفته اند می دانند چه سواحل زیبا و جذابی دارد که می تواند با آبی که در زلالی کم نظیر است، یکی از چرخ های اقتصادی، دستکم در حوزه گردشگری داخلی باشد.

پل و بندرگاه قشم و توریسم ابوموسی وباز یابی جایگاه خرمشهر وتسهیل در عملیاتی کردن استفاده از ظرفیت چاه بهار برای ترانزیت کالا به آسیای مرکزی،قفقاز و افغانستان تنها  مواردی از زمینه های کاری در خلیج فارس است و سرتاسر این پهنه خدادادی، می تواند چاه ثروت برای مردم ایران باشد.

هنر ما، باید این باشد که علاوه بر نام خلیج فارس، از آن ،برای ملت مان نان هم بگیریم.

البته این مهم، یعنی بهره مندی اقتصادی از امکانات خدادادی، تنها منحصر به خلیج فارس نمی شود و تمام نعمت هایی که خداوند به ودیعه در اختیار ما قرار داده است را نیز شامل می شود، به عنوان مثال، همان گونه که بر حفظ «اسم» خلیج فارس تأکید می کنیم، باید بر حفظ «اصل» دریاچه ارومیه که در معرض خطر است همت کنیم یا دریای خزر در شمال ایران و رود کارون در خوزستان را در زمره منابع درآمدی ملت ایران محسوب کنیم و بدانیم که این ها، نعمت هایی هستند که اگر عقل و درایت آن را داشته باشیم که خوب از آنها بهره گیریم، به مراتب از نفت، ارزشمندتر و قابل اتکاتر هستند.